Tako je dvorani Narodnog pozorišta, nakon dužeg vremena i strogih epidemioloških mjera prouzrokovanih pandemijom COVID-19, vraćena umjetnička atmosfera koju karakteriziraju koncertne večeri istaknutog kvaliteta. Večer je protekla u znaku tzv. Prve bečke škole – odnosno stvaralaštva Wolfganga Amadeusa Mozarta i Ludwiga van Beethovena, čije su umjetničke zamisli realizirane pod vodstvom dirigentske palice, sarajevskoj javnosti već dobro znane, Samre Gulamović. Koncert je otvoren samostalnim nastupom Filharmonije, koja se predstavila Simfonijom br. 25, g mol KV 183 Wolfganga Amadeusa Mozarta.
Kroz sva četiri simfonijska stava (Allegro con brio – Andante – Menuetto. Trio – Allegro) orkestar je nastojao iskazati koherentnost, posebno u dijelovima partiture obojenim elementima dramatskog izraza koji u Mozartovoj partituri živi kroz dramatične i nagle promjene tempa, dinamike te čestu upotrebu tremola. Emocija Simfonije, koju je Mozart napisao u dobi od 17. godina nastala je na krilima utjecaja pokreta Sturm und Drang, koji je 60tih i 70tih godina 18. stoljeća predstavljao sinonim za buđenje protiv društveno-političkog jednoumlja, što je univerzalna poruka lako shvatljiva u svim vremenskim i društvenim kontekstima.
Nakon uvoda u vidu Simfonije koje je napisalo “čudo od djeteta”, svojevrsni vrhunac predstavljao je isčekivani nastup violinističke zvijezde Alene Baeve. Umjetnički talenat Baeve odavno je prepoznat u najvišim umjetničkim krugovima, čemu su dokaz nastupi sa eminentnim orkestrima (Londonska filharmonija, Ruski nacionalni orkestar, Simfonijski orkestar Tokijo, idr. idr.), ali i saradnja sa nekim od najvećih dirigenata i umjetnika današnjice, kao što su Valeri Gergiev, Paavo Järvi ili pak legendarni Krzystof Penderecki. Pored impresivne biografije, Baeva se može pohvaliti i sjajnim mentorima i učiteljima, među kojima su bili velikani Mstislav Rostropovič i dirigentski mag Seiji Ozawa.
Svu rakoš svog talenta ova izvanredna umjetnica podijelila je sa sarajevskom publikom putem interpretacije Koncerta za violinu i orekstar op. 61. D dur Ludwiga van Beethovena. Inače, pomenuti koncert smatra se jednim od imperativa na repertoaru svakog violiniste ozbiljne umjetničke reputacije, a zahvaljujući Aleni Baevoj publika je doživjela njegovo jedinstveno tumačenje. Pokazalo se da je violinistica na sceni Narodnog pozorišta umjetnica istančane tonske kulture, rafiniranog stila muziciranja, zaokružene muzičke fraze, a ujedno i senzibilni interpret bečke klasike.
Svi detalji izvedbe Beethovenovog koncerta išli su u prilog činjenici da Baeva suvereno vlada instrumentom, poznavajući njegove najskrivenije tajne, počev od stilski primjerene agogike i dinamike, pa do kvalitete tona porculanske finoće i transparentnosti. Njenom senzibilnom i profinjenom umjetničkom iskazu potporu je davao orkestar Filharmonije s kojim je uspjela ostvariti kvalitetan muzički dijalog.
A da je umjetnička interpretacija Baeve naišla na potpuno odobravanje pokazale su ovacije, koje su u koncu rezultirale ponovnim “obraćanjem” publici putem izvedbe djela Polish Caprice Grażyne Bacewicz, u kome je pokazala svu raskoš svog talenta opravdavajući epitet velemajstorice svog instrumenta.
(Amer Mujezinović)